Mersin’de Özgür Çocuk Parkının hemen ilerisinde Atlıhan Oteli, karşısında henüz müteahhitlere kat karşılığı verilmemiş bahçe mahallesi evleri bulunmaktaydı.. Çok eski ve alt yapıları kalmamış bu yaşlı evlerin birisinde yaşamakta olan 6 çocuklu bir aile vardı.. Baba Mehmet Acı bu eski evin bir bölümünü kendisine küçük bir bakkal dükkanı yapmış, mütevazi bir esnaf olarak ailesini geçindiriyordu... Sıkıntılı zamanlar yaşayan Mehmet Acı, ödenmeyen veresiye defterleri ile geçim zorluğu çekiyor bir yenilik arıyordu..  Acı usta, 1970’li yıllarda çocuklarını okula gönderirken onlara yaptığı lezzetli et dürümleri, inovatif olarak geliştirip herkese sunmaya karar verir.

Acı usta bakkal dükkanının içini boşaltır, orada şurada buldukları ile bir tezgah hazırlar.. O küçücük et dürüm teknesinde ne masa, ne sandalye vardır. Her şey ayakta ifa edilir. Doğramak, pişirmek, yemek.. Anne eti doğrar haşlarken, çocukları domatesleri, soğanları ve maydonozları doğrardı. Amane fırınının çırakları açık ekmek yetiştirir, Acı usta eti kavurur, pamuk yağı ile, donmuş kuyruk yağı ile, ve üzerine döktüğü su ile oluşan buhar, o lezzetin kokusunu yayar ve her defasında çocuklarını okula gönderirken yaşadığı heyecanla et dürümler hazırlanır ve müşterilerine hızla takdim edilir. O zamanlar adına Acı Dürüm denirdi ve Mehmet Acı ustanın daha sonradan adına “Tantuni” dediği bu et dürümler Mersin’de ve ülkemizde yep yeni bir lezzetin doğuşu olmuştur. 
 
“- Takviye ister misin? ” söylemi Acı ustanın Mersin sözlüğüne kazandırdığı bir deyim olmuştur. Hala kullanılır. O zamanlar sabah 7:00’de başlayan servis öğleden sonra 15:00’e kadardı. Sabahın erken saatlerinde tezgah başına gelen gurmeler, Mehmet Acı ustanın yaptığı Tantuni lezzetinden hiç vazgeçmediler.. Böylece yep yeni bir yemek kültürü doğdu ve Mersin’de birçok ustada bu lezzetli işi yaparak büyük bir pazar oluşturdular.